ΠΑΤΗΣΤΕ ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΔΕΞΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ ΜΑΣ!

Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου 2017

Η ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΗΣ…ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ!

Γράφει ο Κων/νος Γ. Παπαδημητρακόπουλος
  Εἶναι ἀλήθεια πώς ζοῦμε στήν ἐποχή τῆς τεχνολογίας, τῆς ἐπιστήμης, τῆς ὑπεραφθονίας, τοῦ καταναλωτισμοῦ, τῶν ἀ­νέ­σε­ων. Καί στήν ἐποχή τῶν ραγδαίων ἐξελίξεων πού ὑ­πό­σχον­ται τά πάντα.
Ὡστόσο ποιός θά τό περίμενε ὅτι ταυτόχρονα ζοῦμε καί στήν ἐποχή τῶν ψυχολογικῶν προβλημάτων, τοῦ μεγάλου ψυχικοῦ κενοῦ καί τῶν ἀδιεξόδων, ὅτι τελικά ζοῦμε στόν «πολιτισμό τῆς κατάθλιψης», ὅπως ἀποκαλεῖται;
Μιά κατάσταση πού κατευθύνεται ἀπό μιά καλά σχεδιασμένη κουλτούρα, αὐτή τήν ὁποία θά μπορούσαμε νά ἀποκαλέσουμε «κουλτούρα τῆς κατάθλιψης»! Τί ἀκριβῶς συμβαίνει; Ἀξίζει νά τό δοῦμε… 

Τελευταῖα βρῆκε μεγάλη διάδοση στό διαδίκτυο μιά φωτογραφία μέ μιά κοπέλα καθισμένη σ’ ἕνα κάθισμα τοῦ μετρό τῆς Μόσχας. Εἶχε «γκόθ» στύλ καί ἐμφάνιση (μαῦρα ροῦχα, μαῦρα βαμμένα μαλλιά, μαῦρο μακιγιάζ κ.λπ.) καί πάνω στό πόδι της νά βρίσκεται ἕνα μεγάλο μαῦρο κοράκι δεμένο μέ λουρί!
Τό πρωτότυπο γιά τούς πολλούς -γι’ αὐτό καί βρῆκε μεγάλη δημοσιότητα ἡ φωτογραφία- ἦταν αὐτό ἀκριβῶς τό κοράκι πού εἶχε πάρει τή θέση κατοικίδιου ζώου, γεγονός ἐντελῶς ἀ­συ­νή­θι­στο.
Ὅμως ἄν προσέξει κανείς καλά αὐτή τή φωτογραφία θά διαπιστώσει καί τήν ἔντονη καταθλιπτική ἐμφάνιση αὐτῆς τῆς κοπέλας. Ὁπότε ἡ φωτογραφία αὐτή δέν εἶναι τίποτε ἄλλο τελικά, παρά ἡ ἴδια ἡ ἀποκάλυψη αὐτοῦ τοῦ «πολιτισμοῦ τῆς κατάθλιψης» πού ζοῦμε!
Οἱ εἰδικοί κάνουν λόγο γιά τήν παγκόσμια «ἐπιδημία» τῶν ψυχικῶν διαταραχῶν, ἐπικαλούμενοι μάλιστα καί τά στοιχεῖα τοῦ Παγκόσμιου Ὀργανισμοῦ Ὑγείας. Τό 10 - 12% τοῦ συνόλου τοῦ πληθυσμοῦ ὅλων των ἡλικιῶν πάσχει ἀπό ψυχικές ἀ­σθέ­νει­ες κι εἶναι θέμα χρόνου ἡ κατάθλιψη νά εἶναι ἡ δεύτερη αἰτία θανάτου παγκοσμίως!

Τό πρόβλημα αὐτό δυστυχῶς ἀγγίζει καί τούς νέους, πού ὅλο καί πιό πολύ κλείνονται στόν ἑαυτό τους καί δέν ἔχουν ὄρεξη γιά τίποτα! Διέξοδο βρίσκουν στόν ἠλεκτρονικό τους ὑ­πο­λο­γι­στή, στό διαδίκτυο, στά βιντεοπαιχνίδια καί στίς ἱστοσελίδες κοινωνικῆς δικτύωσης. Μέ τά ὁποῖα ὅσο ἀσχολοῦνται, τόσο χειροτερεύουν τήν κατάστασή τους. Ναί!
Σύμφωνα μέ στοιχεῖα τῆς UNISEF τά παιδιά μέ τήν περισσότερο κακή διάθεση καί τάση πρός δυστυχία, εἶναι αὐτά τῶν Η.Π.Α. καί τῆς Μ. Βρετανίας. Κατά τούς εἰδικούς δέ, τά τε­λευ­ταῖ­α 25 χρόνια, μειώνεται σταθερά ἡ ἡλικία ἔναρξης τῆς μείζονος κατάθλιψης!

Οἱ παράγοντες πού ὁδηγοῦν τήν ἀνθρωπότητα σ’ αὐτή τήν κατάσταση, καί ἰδιαίτερα τίς ἀποκαλούμενες «ἀνεπτυγμένες κοινωνίες», εἶναι βέβαια πάρα πολλοί πού δέν εἶναι δυνατόν νά ἀναπτύξουμε ἐδῶ.
Ὡστόσο θά θέλαμε νά τονίσουμε κάτι πού τό θεωροῦμε πάρα πολύ σημαντικό, προκειμένου νά βοηθήσουμε στήν ἀντιμετώπιση τοῦ προβλήματος. Ὅτι, δηλαδή, αὐτή ἡ κατάσταση εἶναι σαφῶς κατευθυνόμενη καί μάλιστα μέσα ἀπό μιά ἰδιάζουσα κουλτούρα, τήν «κουλτούρα τῆς κατάθλιψης», ὅπως θά τήν λέγαμε.
Ἀλλά θά γίνει καλύτερα κατανοητό τό φαινόμενο, μέσα ἀπό τά ἑξῆς χαρακτηριστικά παραδείγματα:
Πρῶτο παράδειγμα. Εἶναι πολύ ἀποκαλυπτική ἡ περίπτωση μέ τά λεγόμενα «τόπ μόντελ». Τή στιγμή πού πηγαινοέρχονται στήν «πασαρέλα», μοιάζουν μέ… θεές! Καί τί δέν ἔχουν. Ὀ­μορ­φιά -πού ζηλεύουν ἑκατομμύρια κορίτσια σ’ ὅλο τόν κόσμο γι’ αὐτό καί τίς θέτουν σάν πρότυπο!-, μεγάλες οἰκονομικές ἀμοιβές, νιάτα, δόξα, ροῦχα πανάκριβα κ.λπ.
Ὡστόσο τί ἄλλο παρατηρεῖ κανείς; Πώς εἶναι ὅλες τους πάντοτε ἀγέλαστες, κατηφεῖς καί μελαγχολικές! Λές πώς κι αὐτό εἶναι τῆς μόδας, λές πώς κι αὐτό εἶναι ἕνα ἀκόμη «ἐμπόρευμα» πού τούς ἔδωσαν νά προωθήσουν μαζί μέ ὅλα τα ἄλλα!
Δεύτερο παράδειγμα. Στά ἐξώφυλλα τῶν κοσμικῶν πε­ρι­ο­δι­κῶν, ὅποια κι ἄν εἶναι αὐτά, τό ἴδιο ἀκριβῶς παρατηρεῖ κανείς. Τά πρόσωπα νά εἶναι πανέμορφα, ἀλλά καί ταυτόχρονα ἀ­γέ­λα­στα, μελαγχολικά, δίχως κανενός εἴδους αἰσιοδοξία. Τό ἴδιο λίγο ὡς πολύ συμβαίνει καί μέ τά κείμενά τους. Μέχρι κι αὐτές οἱ κοῦκλες στίς βιτρίνες τῶν καταστημάτων ἔχουν τήν ἴδια ὄψη. Λές καί τά συννεφιασμένα μελαγχολικά πρόσωπα εἶναι ἐκεῖνα πού ἔχουν πέραση σήμερα!

Ο άγρυπνος φρουρός των συνόρων μας και οι τρεις νέοι Άγιοι!

Του Ηλία Προύφα
Ο άγρυπνος φρουρός των συνόρων μας και οι τρεις νέοι Άγιοι!
Την εικόνα των τριών νέων Αγίων της Εκκλησίας μας Ιάκωβου Τσαλίκη, Παϊσίου του Αγιορείτου και Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου έχει στο πλευρό του ως προστάτες και βοηθούς ο άγρυπνος φρουρός των συνόρων μας στο Ε.Φ ''Μαύρου Όγκου'' της 50 Ταξιαρχίας στο Σουφλί.
Σε περίοπτη θέση κάτω ακριβώς από την ελληνική σημαία και με θέα το ποτάμι του Έβρου έχει τοποθετηθεί η εικόνα των Αγίων, την οποία τα στελέχη και οι οπλίτες του φυλακίου ασπάζονται με ευλάβεια πριν και στο τέλος της υπηρεσίας τους!

Κυριακή Β'Λουκά- ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΜΑΡΤΩΛΟΙ;


 Δεν είναι εύκολο για τους ανθρώπους, αγαπητοί μου αδελφοί, να αποδεχθούμε στην καρδιά μας ότι έχουμε αμαρτίες, ότι υπάρχει μολυσμός στην ψυχή και στο σώμα τους. Καθοδηγημένοι, βεβαίως, από την θρησκευτική παιδεία που έχουμε πάρει δεχόμαστε ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην είναι αμαρτωλός. Αυτό θεωρούμε ότι μπορεί να ισχύει για μας. Το πρόβλημα όμως έγκειται όταν έρχεται η στιγμή που θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι ο εαυτός μας είναι αμαρτωλός και ποιες είναι οι συγκεκριμένες αμαρτίες που έχουμε. Εκεί κρυβόμαστε πίσω από τις γενικότητες ή υποβαθμίζουμε την σημασία της αμαρτίας, θεωρώντας ότι υπάρχουν πιο αμαρτωλοί από εμάς (σύγκριση), ότι οι αμαρτίες μας είναι ασήμαντες (υποβάθμιση) ή ότι ο Θεός βλέπει πόσες καλοσύνες κάνουμε (αυτοδικαίωση) και θα διαγράψει τις αμαρτίες μας.

 Υπάρχουν και κάποιοι οι οποίοι λειτουργούν με την αίσθηση της ενοχής. Συνειδητοποιούν ότι η αμαρτωλότητά τους είναι μεγάλη, με αποτέλεσμα να αισθάνονται απέναντι στο Θεό ένοχοι. Έτσι, εν ταπεινώσει ζητούν την ευσπλαχνία και την ελεημοσύνη του Θεού και μεταφέρουν αυτό το ήθος της ταπεινότητας στη σχέση τους με τους άλλους, μη κρίνοντάς τους, προσευχόμενοι γι’ αυτούς και συγχωρώντας τους εάν κάτι τους οφείλεται από εκείνους. 



 Υπάρχουν όμως και άλλοι που ανήκουν στην ίδια κατηγορία με τους προηγούμενους, δέχονται δηλαδή ότι είναι αμαρτωλοί, όμως, στην προσπάθειά τους να φανούν «βασιλικότεροι του βασιλέως», ζητούν την τιμωρία όχι μόνο των ιδίων από το Θεό, αλλά και όλων των υπόλοιπων ανθρώπων. Γεμίζουν τελικά τις καρδιές τους από ένα πνεύμα ζηλωτισμού. Γιατί, κατά βάθος, θεωρούν ότι με την καταγγελία της αμαρτίας, με την εκζήτηση της δικαιοσύνης του Θεού, την οποία ταυτίζουν όχι με την αγάπη, αλλά με την τιμωρία και την εκδίκηση, προκειμένου να έρθει το δίκαιο, όπως το θεωρούν, θα συγχωρεθούν και οι δικές τους αμαρτίες, διότι όταν οι ίδιοι γίνονται σταυροφόροι του Θεού και της δικαιοσύνης, τότε ο Θεός θα παραβλέψει τα πταίσματά τους.

 Υπάρχουν και οι περισσότεροι που δεν θεωρούν ότι έχουν αμαρτίες, διότι δεν πιστεύουν ότι αυτές υπάρχουν.

Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου 2017

Στην Εκκλησία έρχεσαι όχι γιατί είσαι άγιος αλλά αμαρτωλός.

-Γιατί δεν έρχεσαι πλέον στην Εκκλησία;
-Ε, μ'αυτά που κάνω δεν μπορώ να έρθω, ντρέπομαι. Με κοροϊδεύουν και οι φίλοι μου. Μου λένε "εσύ είσαι που πας και στην Εκκλησία";
-Μα ακριβώς γι'αυτό θα έπρεπε να έρχεσαι στην Εκκλησία. Όχι γιατί είσαι τέλειος και αναμάρτητος αλλά διότι αμαρτάνεις και ζητάς έλεος.Είναι σαν να λέμε ότι μου πονάει το στομάχι, έχω πυρετό αλλά στο νοσοκομείο δεν πηγαίνω. Μα, ακριβώς επειδή είσαι ασθενής θα πας στο νοσοκομείο, ένας λόγος παραπάνω!
Έτσι και στην πνευματική ζωή. Δεν πηγαίνω στην Εκκλησία επειδή ζω ηθικά, αλλά πηγαίνω στην Εκκλησία ακριβώς επειδή είμαι ανήθικος και αμαρτωλός και χρειάζομαι θεραπεία. Μακάρι να ζω μια καθαρή ζωή όπως έζησε ο Κύριος, όμως εάν δεν ζω δεν σημαίνει ότι δεν έχω «δικαίωμα» να είμαι στην Εκκλησία Του. Όπως είπε και ο ίδιος ο Χριστός: “οὐκ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν”.

Διαβάζοντας τα συναξάρια των Αγίων θα δούμε ανθρώπους όχι που ζήσανε ως αψεγάδιαστοι, αλάνθαστοι, τέλειοι, αλλά θα δούμε ανθρώπους που είχανε μετάνοια γιατί αδίκησαν, πόρνευσαν, έκλεψαν, ψευδομαρτύρησαν, απάτησαν ακόμα και σκότωσαν.
Οι Άγιοι δεν είναι όντα που ήρθαν ουρανοκατέβατοι αλλά άνθρωποι από στάχτη και αίμα που άγγιξαν τα κράσπεδα του ουρανού λόγο της ταπείνωσης που είχανε. Μείνανε μέσα στην Εκκλησία ακόμα και τότε που αμάρτησαν βαριά, δεν εγκατέλειψαν την μετάνοια ακόμα και τότε που η λογική τους έδειχνε τον δρόμο προς την απωλεια, δεν σταύρωσαν τον Χριστό ακόμα και τότε που Τον πρόδιδαν καθημερινά.

Γι'αυτό μην μου λες ότι δεν έρχεσαι στην Εκκλησία ή δεν αγωνίζεσαι επειδή έχεις πέσει σε κάποιες αμαρτίες· γιατί είναι σαν να λες ότι δεν θέλεις να πας στο νοσοκομείο επειδή είσαι άρρωστος! Ακριβώς γι'αυτό πρέπει να πας! Εκτός κι αν δεν θέλεις γιατί αγαπάς την αμαρτία σου, σου αρέσει να πονάς...
αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Μπαίνουμε στην Εκκλησία αλλά......

Image may contain: one or more people
Μπαίνουμε στην Εκκλησία 
αλλά......
δεν βγαίνουμε από τον εαυτό μας!

...όταν ανεβαίνουν οι κραυγές προς το Θεό από το εσωτερικό της ψυχής.

No automatic alt text available.
  Διότι αυτό είναι κυρίως προσευχή, όταν ανεβαίνουν οι κραυγές προς το Θεό από το εσωτερικό της ψυχής. Και αυτό είναι γνώρισμα της βασανισμένης ψυχής, το να εκδηλώνει την προσευχή της με την προθυμία του νου και όχι με τον τόνο της φωνής.
  Έτσι προσευχόταν και ο Μωυσής. Γι’ αυτό και, ενώ δεν έλεγε τίποτε με τα χείλη του, ο Θεός του είπε: «τι φωνάζεις προς εμένα;». Διότι οι άνθρωποι ακούν μόνο τη φωνή αυτή που βγαίνει από το στόμα, ο Θεός όμως πριν απ’ αυτήν ακούει τους ανθρώπους που κράζουν εσωτερικά.
  Συνεπώς είναι δυνατόν και χωρίς να φωνάζουμε, να εισακουόμαστε από το Θεό, και είναι επίσης δυνατό να προσευχόμαστε κατά νου με πολλή προσοχή ακόμη και όταν βαδίζουμε στην αγορά.

  Αλλά και όταν βρισκόμαστε μαζί με τους φίλους μας και ό,τι κι αν κάνουμε, μπορούμε με πολύ δυνατή φωνή να καλούμε το Θεό, με την εσωτερική φωνή εννοώ, και να μη τη φανερώνουμε σε κανένα από τους παρόντες.
Ιωάννου Χρυσοστόμου, Περί Άννης λόγος Β´, Άπαντα Αγίων Πατέρων, τ. 31

Κι ἀπ᾿ το μέλι γλυκύτερα

Αποτέλεσμα εικόνας για sfanta scriptura
Ὁ ἱερὸς Ψαλμωδὸς αἰσθανόταν τέτοια γλυκύτητα ἀπὸ τὴ μελέτη τοῦ θείου λόγου, ποὺ δὲν μποροῦσε νὰ τοῦ χαρίσει παρόμοια αἴσθηση οὔτε τὸ γλυκύτερο μέλι. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ γλύκαινε τὸ νοητὸ λάρυγγα τῆς ψυχῆς του. Τοῦ προξενοῦσε ἀγαλλίαση καὶ εὐφροσύνη!

Στὸν 118ο Ψαλμὸ καταθέτει τὴν προσωπικὴ ἐμπειρία του: «Ὡς γλυκέα τῷ λάρυγγί μου τὰ λόγιά σου, ὑπὲρ μέλι τῷ στόματί μου» (Ψαλ. ριη΄ [118] 103). Πόσο γλυκὰ εἶναι τὰ θεῖα Σου λόγια στὴν ψυχή μου ὅταν τὰ μελετῶ, καὶ στὸ λάρυγγά μου ὅταν τὰ ἐκφωνῶ! Εἶναι ἀσυγκρίτως ἀνώτερα καὶ γλυκύτερα ἀπ᾿ ὅ,τι τὸ μέλι στὸ στόμα μου.

Παρατηροῦν οἱ ἱεροὶ Ἑρμηνευτὲς ὅτι χρησιμοποιεῖ τὸ παράδειγμα τοῦ μέλιτος, διότι ὅταν θέλουμε νὰ ποῦμε ὅτι κάτι εἶναι πολὺ γλυκό, λέμε πὼς εἶναι μέλι. Ἀλλὰ τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀσυγ­κρίτως γλυκύτερα κι ἀπὸ τὸ γλυκύτερο μέλι. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος τονίζει ὅτι ἡ γλυκύτητα τοῦ μέλιτος ἀμαυρώνεται καὶ ἐπισκιάζεται ἀπὸ τὴ γλυκύτητα τῶν θείων λόγων.

Ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ πιστοὶ ποὺ ἀγαποῦν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ τὴν ἴδια πνευματικὴ ἐμπειρία καταθέτουν: «Οὐχ οὕτως ἡδύνει μου τὴν τοῦ στόματος αἴσθησιν ἡ γλυκύτης τοῦ μέλιτος, ὡς εὐφραίνει μου τὴν ψυχὴν ἡ τῶν θείων λογίων μελέτη». Δὲν καθιστᾶ τόσο πολὺ εὐχάριστη τὴν αἴσθηση τοῦ στόματός μου ἡ γλυκύτητα τοῦ μέλιτος, ὅσο εὐφραίνει τὴν ψυχή μου ἡ μελέτη τοῦ θείου λόγου, σημειώνει ὁ ἑρμηνευτὴς Θεοδώρητος.

«Τα διαχρονικά ολοκαυτώματα του ελληνικού λαού»

Μία εξαιρετική ομιλία της κυρίας Μαρίας Μαντουβάλου στην Εστία Πατερικών Μελετών

Ἡ Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν στά πλαίσια τῶν Φιλολογικῶν καί Θεολογικῶν μαθημάτων της διοργανάνωσε ὁμιλία μέ τήν Καθηγήτρια Νεώτερης καί Μεσαιωνικῆς Φιλολογίας στό Ἐθνικό καί Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν κ. Μαρία Μαντουβάλου στό Δημαρχεῖο Ἀμαρουσίου (στήν αἴθουσα ἐκδηλώσεων) στίς 15 Φεβρουαρίου 2017.



Σεβαστοί πατέρες, κυρίες και κύριοι.


Η Ελληνική Βουλή το 2004 όπως ακούσατε καθιέρωσε την 27η Ιανουαρίου, όπως αναφέρεται στην απόφαση, ως ημέρα μνήμης των Ελλήνων Εβραίων μαρτύρων και ηρώων του ολοκαυτώματος και έτσι κάθε χρόνο με σχετικές εγκυκλίους του υπ. παιδείας εντέλλονται τα σχολεία να διοργανώνουν εκδηλώσεις και να αναπτύσσουν εκπαιδευτικές δραστηριότητες για την ημέρα μνήμης του ολοκαυτώματος.
Η επέτειος αυτή είναι διεθνής, θα λέγαμε παγκοσμιοποιημένη για τους Εβραίους όπου γης και τελεί υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Συμβουλίου της Ευρώπης και λοιπά. Ορθά λοιπόν οι Έλληνες Εβραίοι το θρήσκευμα τιμώνται όπως τους αξίζει από την Ελληνική Πολιτεία και από την διεθνή κοινότητα για το τραγικό και συγκεκριμένο της ναζιστικής θηριωδίας ολοκαύτωμα.
Με αυτήν λοιπόν την εντελλόμενη αφορμή για εκδηλώσεις και εκπαιδευτική δραστηριότητα για την ημέρα μνήμης του ολοκαυτώματος και χωρίς καμία πρόθεση συγκρίσεων ας αναζητήσουμε και τα ολοκαυτώματα των Ελλήνων Ορθοδόξων αυτή τη φορά, που ωστόσο δεν έτυχαν ποτέ μέχρι σήμερα ούτε εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων, ούτε βεβαίως και διεθνούς αναγνώρισης, αν και μερικών από αυτά η τραγικότητα ήταν αξεπέραστη, κτηνώδης και θα έπρεπε να προστεθούν στην ιστορία της ανθρωπότητας όλες.
Τους ανήκει ο παγκόσμιος θρήνος αλλά και το αιώνιο εγκώμιο γιατί σε αντίθεση με τους Εβραίους, των οποίων η δικαιολογημένη έκρηξη θυμού και η δίκαιη αγανάκτηση τους οδήγησε στο να ζητούν ακόμα και ποινικοποίηση της άρνησης αυτής της θυσίας που υπέστησαν οι ίδιοι υποτασσόμενοι όμως μοιρολατρικά στη μοίρα τους και υπομένοντάς την χωρίς αντίσταση, οι Έλληνες αντίθετα, με διαφορετική ιστορική παράδοση και διαχρονικούς κώδικες αξιών, αποτρέπουν διαρκώς τη μοίρα τους αυτοθυσιαζόμενοι και συναντώντας τον θάνατο, όχι από τους θύτες αλλά από την δική τους ενεργό πρόθεση για θυσία υπέρ των υψίστων γι’ αυτούς ιδανικών της Πίστεως και Πατρίδος. Και ο ποιητής επιβεβαιώνει με τον στίχο:
Των φονιάδων το αίμα με φως ξεπληρώνω.
Και ενώ τα ελληνικά ολοκαυτώματα δεν περιορίζονται μόνο σε ανθρώπινες απώλειες αλλά και σε εξαφάνιση της ελληνικής γης, εντούτοις το μόνο που τα θύματα ζητούν είναι να αποτρέψουν την εσκεμμένη και ύπουλα καλλιεργούμενη λήθη που ασκείται δυστυχώς από ελληνόφωνους πολιτικούς και πανεπιστημιακούς εντολοδόχους, ακυρώνοντας με πρωτοφανή αναίδεια και ιδεολογική βία τις υποχρεώσεις τους και τα καθήκοντά τους που υπαγορεύονται από τις επιταγές του Ελληνικού Συντάγματος.
Βεβαίως, τον όρο ολοκαύτωμα τον συναντούμε διαχρονικά στην ιστορία του Ελληνικού λαού για να δηλώσει, όπως στην αρχαιότητα, το θύμα που καίγεται εξ’ ολοκλήρου πάνω στον βωμό, όπως παραδείγματος χάριν στους Ολυμπιακούς Αγώνες όπου ο νικητής οδηγούσε, όπως ρητά αναφέρεται, το ολοκαύτωμα από τα θυσιαζόμενα σφάγια. Μεταγενέστερα όμως επικράτησε η ίδια μεν ορολογία, ολοκαύτωμα και τα παρεπόμενα, θυσία, βωμός και λοιπά, αλλά, με πλήρη και ολοκληρωτική αλλαγή του νοήματος αυτών των όρων και του όρου γενοκτονία στον Ορθόδοξο Ελληνισμό. Οπότε, έχουμε αναφορές για τις οποίες στη συνέχεια θα κάνουμε εκτενέστερο λόγο, όπως, να πω τώρα, το ολοκαύτωμα των μαρτύρων και νεομαρτύρων, το ολοκαύτωμα των Ποντίων, το ολοκαύτωμα του Αρκαδίου, ή ακόμη και η ολοκληρωτική θυσία χάριν υψηλών ιδανικών όπως παραδείγματος χάριν η φράση: ‘πρόσφεραν τη ζωή τους, ολοκαύτωμα στο βωμό της ελευθερίας και της Πατρίδας ή στο βωμό της Πίστεως’.
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις τα απανθρακωμένα θύματα αναδείχθηκαν εκούσιοι και όχι ακούσιοι υποταγμένοι στη μοίρα τους. Ήρωες. Mάρτυρες. Ατρόμητοι γίγαντες. Άξιοι της ιστορίας τους απέναντι σε θηριώδεις και αποκτηνωτικές συμπεριφορές στη διαδρομή της ιστορίας, που σκοπό είχαν και έχουν την συστηματική, βιαίως επιδιωκόμενη εξόντωση του Ελληνισμού, των μελών του Ορθοδόξου γένους ή/και την λοβοτόμηση της εθνικής και θρησκευτικής μνήμης του που και αυτό είναι αληθινή γενοκτονία.
Αλλά για τους μάρτυρες της Εκκλησίας και τους ήρωες της Ρωμηοσύνης γι’ αυτόν τον Τόπο που όρθωσε την αλήθεια της Πίστεως απέναντι στη βία και την νέα τάξη πραγμάτων, απέναντι στα παντώς είδους παιδομαζώματα και τους προβατόσχημους λύκους που έχουν αυξηθεί επικίνδυνα στις ημέρες μας, οι ποιητές έδωσαν την δική τους απάντηση.
Και πρώτα ο Βερίτης -δεν θα τον έχετε ακούσει, ούτε εσύ παιδί μου δεν θα τον άκουσες ποτέ τον Βερίτη στο Καποδιστριακό- στο ποίημά του με τίτλο, ‘Ο Ύμνος των Μαρτύρων’:
«Χαῖρε Νυμφίε, θυσία πικρή δεν είναι καμιά γιά σένα, κι αν τα γυμνά μας σώματα στις ερημιές σαπίζουν, για Σένα εμείς ώ Λατρευτέ, σπονδές και ολοκαυτώματα».
Και ο ίδιος με τον τίτλο: ‘Κουράγιο αδέρφια’.
«Κουράγιο αδέρφια, δεν ζούμε εμείς μέσα στο ψέμα και την ἀπάτη των ονείρων, μέσα μας τρέχει ηρώων αίμα, είμαστε απόγονοι μαρτύρων. Μέσα στους τάφους των ανθίζει η πίστη αυτή που μας φλογίζει».
Ο ποιητής Ορθόδοξος λαός την θυσία την μετατρέπει σε στίχους όχι σε απειλές και υπενθυμίζει πάντοτε την μοναδική σταυρική θυσία.
Ο ίδιος [Βερίτης]: ‘Δεν θα βαδίσω σε κήπους ανθόσπαρτους.’
«Σφίξε αδερφέ τον σταυρό που σου χάρισα και όπου τηράξεις, στις πέτρες, εδώ, τις μικρές τις μεγάλες, θα βρεις ακόμα ν’ αχνίζουν ζεστές τις αιμάτινες στάλες
Κι έτσι το Ορθόδοξο Έθνος μεγαλουργεί αποδεικνύοντας με τον ποιητή του ότι η μεγαλοσύνη των εθνών δεν μετριέται με το στρέμμα, με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και το αίμα.
Είναι γεμάτο το μαρτυρολόγιο της Ελληνικής ιστορίας με μνήμες και γενοκτονίες που μας μιλούν για τελευταίους Αυτοκράτορες και στερνές Λειτουργίες, για τραγικούς χορούς Ζαλόγγου και αιματόβρεχτες σελίδες Μεσολογγίου. Για Σούλι και Αρκάδι και Κούγκι και Πάργα. Για κόκκινες από Ελληνικό αίμα πλαγιές της Χίου και για ολόμαυρες ράχες των Ψαρών. Για βρόχους Φεραίων και ανασκολοπίσματα Διάκων. Για σχοινί του Πατριάρχη και κρεούργηση Χρυσοστόμου Σμύρνης. Για σφαγή Αμβροσίου Μοσχονησίων και ζωντανό κάψιμο Γρηγορίου Κυδωνιών. Για γενοκτονίες Ποντίων. Για διωγμούς και ξερριζωμούς από προγονικές Πατρίδες. Για μάρτυρες και νεομάρτυρες σ’ όλες τις εποχές, πρόσφατες και παλαιότερες, όπως οι:
Καστοριάς Γερμανός Καραβαγγέλης
Μοναστηρίου Ιωακείμ
Κορυτσάς Φώτιος

Πέμπτη 28 Σεπτεμβρίου 2017

Τι θα γινόταν ο κόσμος ακόμα χωρίς αυτή την καθημερινή, πολλαπλή, ασταμάτητη προσευχή;


«Υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου»

Σ’ ένα μικρό εκκλησάκι, με λίγους ανθρώπους, με λιγοστές δυνατότητες για προσφορά, ακόμα και σ’ αυτή την κατάσταση γίνεται η μεγάλη ιεραποστολή.
Η προσευχή για την «ειρήνη του σύμπαντος κόσμου» είναι η ουσία στην πορεία του κόσμου, που ούτε φαίνεται ούτε υπολογίζεται.
Τι θα γινόταν ο κόσμος ακόμα χωρίς αυτή την καθημερινή, πολλαπλή, ασταμάτητη προσευχή;
Πόσοι άνθρωποι πεθαίνουν στη γη μας «την ώρα που μιλάμε»; Πόσος ξεριζωμός; Πόσος πόνος: Πόση ακαταστασία;
Τι μπορεί να κάνει η προσευχή; Τι έκανε τόσα χρόνια για την «ειρήνη του σύμπαντος κόσμου»; Το αίμα συνεχίζει να ρέει ασταμάτητα «όπου γης».
Κι όμως, «κανένα Κύριε ελέησον δεν πάει χαμένο», όπως μας βεβαιώνουν οι πατέρες μας. Η προσευχή της Εκκλησίας αθόρυβα και αόρατα, ενισχύει, καλύπτει, σώζει από βέβαιο θάνατο. Κι άλλους ετοιμάζει για τη μετάβαση στην αιωνιότητα, με το εισιτήριο του μαρτυρίου.
Κύριε ελέησον τον κόσμο Σου».

Από το βιβλίο ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ, έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου Αγίας Τριάδος – Μετόχι Ι. Μονής Μαχαιρά. 

Άγιος Νικόλαος ο Κρασάς - Κύθηρα

Εκκλησάκι στο νοτιοδυτικό άκρο του νησιού των Κυθήρων, πολύ κοντά στη μονή Μυρτιδίων. 

Υπάρχει μια ιστορία για το χτίσιμο της εκκλησίας, που λέει πως σε κάποια καταιγίδα, ο καπετάνιος Νικόλαος Κασιμάτης, που κινδύνευε στ' ανοιχτά με το ιστιοπλοϊκό του φορτωμένο κρασιά, έκανε τάμα στον άγιο Νικόλα, όπου βρει μέρος να προσορμιστεί, να του χτίσει μια εκκλησιά, ανακατεύοντας τη λάσπη με κρασί αντί για νερό. 
Έκανε λοιπόν τάμα στον Άγιο Νικόλαο, αν μπορέσει να βρεί μέρος να αράξει το καίκι του, μέσα στην τρικυμία να του χτίσει εκκλησία.
Αποτέλεσμα εικόνας για αγιος νικολαος κρασσας
 Βρήκε λοιπόν ένα απάνεμο μέρος στο σημείο εκείνο και έχτισε την εκκλησία, χρησιμοποιώντας για τη λάσπη, κρασί που είχε στα αμπάρια αντί νερό.
Σχετική εικόνα
 Η επίσκεψη του ναού απόγευμα χαρίζει ένα καταπληκτικό ηλιοβασίλεμα.

Ένας γέρων γλυκοαυστηρός


Αποτέλεσμα εικόνας για arhimandritul emilianos simonopetritul
 «Όσοι έζησαν κοντά στον Γέροντα Αιμιλιανό τα πρώτα χρόνια της εγκαταβιώσεως της αδελφότητος του, της προερχομένης από τα Μετέωρα, στη Μονή Σίμωνος Πέτρας, έχουν φυλάξει στην καρδιά τους τις συνάξεις, κατά τη διάρκεια των οποίων προσέφερε τον λόγο του στα πνευματικά του τέκνα».
Έτσι αναφέρει ο Αρχιμ. π. Πλακίδας Deseille, προλογίζοντας το βιβλίο του ηγουμένου Αιμιλιανού υπό τον τίτλο «Λόγοι Ασκητικοί, Ερμηνεία στον Αββά Ησαΐα».

 Ο πατήρ Πλακίδας Deseille καταγράφει ότι η αδελφότητα συναζόταν γύρω από τον Γέροντα Αιμιλιανό, άλλοτε σε έναν εσωτερικό χώρο του μοναστηριού και άλλες φορές σε κάποιον από τους εξώστες που δέσποζαν πάνω από τη θάλασσα.
«Άρχιζε να πέφτει το σκοτάδι, οι τελευταίες ακτίνες του ηλίου φώτιζαν την κορυφή του Αγίου Όρους, ένας γέροντας, ο αγαπητός παπά Σίμων που μάς έχει αφήσει πια χρόνους, ερχόταν να ζητήσει την ευλογία του Γέροντα για να διαβάσει την ακολουθία του Αποδείπνου στην εκκλησία, και η συζήτησις που ακολουθούσε τη διδαχή μάκραινε κάτω από τα άστρα, συνοδευόμενη κάτω από το μουρμουρητό του χειμάρρου που κυλούσε κάτω από το μοναστήρι».

Τα λόγια του πατρός Αιμιλιανού ήταν κάτι το μοναδικό. Σαν δέντρο άπεφτο τα λόγια του, ζωηρά, ασκητικά, γλυκά, μα και αυστηρά σαν σύσταση γονιού, γλυκοαυστηρά (!), αξέχαστα, με μία εκφορά με γωνίες αγγέλου επί της Γης, προτείνοντας την κούραση για τον Ιησού Χριστό μας, τον προγραμματισμό, την προσοχή, μα έχοντας μέσα τους χαρά, ξεκούραση, άπλα, αρχοντιά.
«Ο λόγος του Γέροντα ήταν λόγος πατρικός, αλλά ήταν και λόγος σαν το μαχαίρι» λέει ο Καθηγούμενος της Ιερά Μονής Σίμωνος Πέτρας, Αρχιμ. Ελισσαίος, για τον Γέροντα Αιμιλιανό τον Σιμωνοπετρίτη.
«Ήταν το μαχαίρι που έκοβε, δεξιά, αριστερά, κάθετα και οριζόντια. Δηλαδή, ήταν λόγος που έμπαινε στην καρδιά, στους αρμούς, στον νου του ανθρώπου, και μέσα στο σώμα του, κατά κάποιον τρόπο».

Έλεγε ο Γέροντας Αιμιλιανός προς τα καλογέρια του να ξεχάσουν, ει δυνατόν, οτιδήποτες άλλο και να ξαφνιαστούν μονάχα απ’ τον Θεό:
«Όταν μέσα στη νύχτα δεις μια αστραπή, αμέσως ξαφνιάζεσαι. Ξεχνάς τι ζητούσες, σου πέφτει ότι έχεις στο χέρι σου, πνίγεσαι αν πίνεις νερό. Κάτι τέτοιο πρέπει να πάθει κανείς, κάτι τέτοιο να επιθυμήσει. Πρέπει να μείνει ενεός ενώπιον του Θεού και τότε έχει μετανοήσει, τότε έχει αγαπήσει τον Θεόν».

Η μετάνοια, για τον Γέροντα Αιμιλιανό τον Σιμωνοπετρίτη, είναι ο περισσότερος Θεός στη ζωή μας. Ω, πόσο απλά, πόσο αριστοκρατικά και δίκαια διατυπωμένο. Μπαίνοντας στη μετάνοια, αναζητούμε ολοένα το περισσότερο - έτσι λίγο λίγο, άργα αργά, κάθε μέρα ολίγο παραπάνω.
«...έτσι κι εμείς προκόβουμε ως προς τη γνώση και την κοινωνία του Θεού, ως προς την απόκτηση περισσότερου Θεού...».

Προτεινόμενο βιβλίο  ΑΡΧ. ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΥ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΟΥ, ΛΟΓΟΙ ΑΣΚΗΤΙΚΟΙ, ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΣΤΟΝ ΑΒΒΑ ΗΣΑΪΑ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΝΔΙΚΤΟΣ
Κώστας Παναγόπουλος, costasp247@gmal.com

Τετάρτη 27 Σεπτεμβρίου 2017

Από τή Σκύλα στή Χάρυβδη;(Κομμουνισμός και Ναζισμός)

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 25η Σεπτεμβρίου 2017
ΑΠΟ ΤΗ ΣΚΥΛΑ ΣΤΗ ΧΑΡΥΒΔΗ;
Η σύγχρονη ιστορία έστειλε στο χρονοντούλαπό της τις δύο κυρίαρχες ιδεολογίες, οι οποίες μεσουράνησαν στο φιλοσοφικό, πολιτικό και κοινωνικό στερέωμα του ταραγμένου 20ου αιώνα και άφησαν ανεξίτηλα το στίγμα τους στην ανθρωπότητα. Πρόκειται για τον Ναζισμό και τονΜαρξισμό, οι οποίες ξεκίνησαν ως φιλοσοφικά και κοινωνιολογικά ιδεολογικά συστήματα και στη συνέχεια εφαρμόστηκαν ως πολιτικοοικονομικά.
Παρ’ όλον όμως που η συνεισφορά τους στο ιστορικό γίγνεσθαι είναι σαφώς αρνητική, (γι’ αυτό και περιθωριοποιήθηκαν), εν τούτοις συνεχίζουν να ασκούν «γοητεία» σε σημαντική μερίδα συγχρόνων πολιτικών και διανοουμένων, οι οποίοι προσπαθούν να εξάρουν τις δήθεν «θετικές»τους προσφορές προς τον άνθρωπο και την κοινωνία. Μάλιστα δεν διστάζουν να αντιπαρατεθούν μεταξύ τους, για να δείξουν τις δήθεν«αβυσσαλέες διαφορές τους», καταδεικνύοντας η μια στην άλλη τα «αρνητικά της στοιχεία», ενώ δεν είναι διατιθέμενες να κάμουν την αυτοκριτική τους και να καταδείξουν τα δικά τους αρνητικά στοιχεία και να τα διορθώσουν, ώστε να γίνουν αποδεκτές από την σύγχρονη πραγματικότητα. Δεν μπορούν να δουν τις δικές τους χρεοκοπημένες θεωρήσεις και πρακτικές, οι οποίες τις έθεσαν στο περιθώριο της ιστορίας και της κοινωνίας. Αντίθετα μάλιστα πασχίζουν να την παρουσιάσουν ως «τη μόνη λύση» στα σύγχρονα κοινωνικοπολιτικά και οικονομικά αδιέξοδα. Με άλλα λόγια θέλουν να οδηγήσουν το σύγχρονο άνθρωπο, ή στη Σκύλα, ή στη Χάρυβδη, διότι περί αυτού πρόκειται!
Τον περασμένο μήνα διοργανώθηκε στην Εσθονία συνέδριο με θέμα τα εγκλήματα του κομμουνισμού. Σύμφωνα με την ειδησεογραφία: «Στις 23 Αυγούστου η Εσθονική προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης διοργανώνει διεθνές συνέδριο στο Ταλίν με θέμα: ‘Η κληρονομιά στον 21ο αιώνα των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν από τα κομμουνιστικά καθεστώτα’. Η 23η Αυγούστου έχει κηρυχθεί από το 2009 Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης κατά του κομμουνισμού και του ναζισμού» (Ιστ. http://www.politisfx.gr/20…/…/19/i-paraxaraksi-tis-istorias/). Εξεγέρθηκαν όμως οι νοσταλγοί του πάλαι ποτέ κραταιού «υπαρκτού σοσιαλισμού», πρώτον, διότι όπως ισχυρίζονται, τους καταλογίζουν«εγκλήματα που δεν έκαναν» και δεύτερον, τους εξισώσουν με τον Ναζισμό. Αλλά δεν είναι τυχαίο, που το συνέδριο αυτό, διοργανώθηκε σε χώρα του πρώην «υπαρκτού σοσιαλισμού», διότι «είναι γνωστό ότι σε πολλές χώρες της πρώην ανατολικής Ευρώπης έχει απαγορευθεί η λειτουργία και δράση κομμουνιστικών κομμάτων και οργανώσεων, ακόμα και η χρήση συμβόλων που θυμίζουν τον κομμουνισμό»(όπου ανωτ.). Υπάρχει εξήγηση. Οι χώρες αυτές έζησαν για 70 χρόνια τον «κομμουνιστικό παράδεισο» και όταν μπόρεσαν, τον ξεφορτώθηκαν για πάντα. Γιατί άραγε; Πως εξηγείται το γεγονός να επιζητούν να λυτρωθούν μια για πάντα από την κομμουνιστική «παραδείσια»πραγματικότητα; Πως είναι δυνατόν κάποιος να αρνείται τον παράδεισο; Πως συνέβη να καταρρεύσουν ως χάρτινοι πύργοι οι «κομμουνιστικοί παράδεισοι» σε όλες τις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και έμεινε μόνο ο βορειοκορεάτικος, για να θυμίζει τα «κλέη του παρελθόντος»;

Αφορμή για την ανακοίνωσή μας αυτή πήραμε από άρθρο, στην ιστοσελίδα «www.tribune.gr», του δημοσιογράφου κ. Δημήτρη Κωνσταντινίδη, με θέμα: «Σύμφωνα με τις εξισώσεις των σκληρών δεξιών ο χριστιανισμός είναι εγκληματική οργάνωση». Βεβαίως ο αρθρογράφος δεν συμμερίζεται την ουτοπική ενθουσιώδη άποψη των σύγχρονων οπαδών του Μαρξισμού ότι «ο κομμουνισμός δεν έκαμε εγκλήματα», αλλά «μόνον ο Ναζισμός», μόνο που τα εγκλήματα αυτά τα «φορτώνει» σε πρόσωπα και όχι στην ιδεολογία! Γράφει: «Βγήκαν οι σκληροπυρηνικοί δεξιοί αλλά και κάποιοι εκσυγχρονιστές, που αυτοαποκαλούνται κεντροαριστεροί, να αφορίσουν τον Κομμουνισμό, για τα εγκλήματα που διέπραξε ο Στάλιν. Δύο είναι οι στόχοι. Αφενός να ταυτιστεί ο Ναζισμός ως θεωρία με τον Κομμουνισμό! Και δεύτερο να θεωρηθεί η αριστερά γενικότερα ως ακραία και μη δημοκρατική». Μάλιστα ισχυρίζεται, ότι ο Κομμουνισμός ως θεωρία δεν ευθύνεται για κανένα έγκλημα, αλλά ευθύνεται για εγκλήματα μόνο ως πράξη. Αντίθετα γι’ αυτόν «ο Ναζισμός στον πυρήνα της

Μία ἁγία γυναίκα, ἡ Φωτεινούλα


ΜΙΑ ΑΓΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ, Η ΦΩΤΕΙΝΟΥΛΑ


ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΟΣΙΟΛΟΓΙΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ Π.ΑΡΣΕΝΙΟΥ, ΔΙΚΑΙΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΣΙΝΑ




...«ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ ΠΑΝΤΩΝ ΕΝΕΚΕΝ» ήταν η τελευταία κουβέντα που είπε γονατιστός στην Αγία Τράπεζα, φορεμένος με τα Άγια Άμφια της Αρχιερωσύνης Του, ενώπιον του Θεού. Δεν χρειάστηκε να Τον ντύσω γιατί είχε ντυθεί από μόνος του για την κηδεία Του. Γνώρισα...Θα μου πείτε, υπάρχουν άνθρωποι που ζουν στη γη, που έχουν αυτή την εμπειρία να δοξάζουν για τα πάντα και για πάντα. Ναι. Πιστέψτε με.
Πριν δέκα χρόνια, δώδεκα χρόνια γνώρισα μία Ψυχή. Μία Αγία Ψυχή. Θα πούμε ένα όνομα για να κρατήσουμε πάλι το προσωπικό δεδομένο. Την λένε Φωτεινιώ...Ή εγώ την λέω Φωτεινιώ. Η κυρά Φωτεινιώ ήρθε με οικογένεια στο σπίτι της μητέρας μου, εκεί που φιλοξενούμουνα τότε γιατί δεν είχα σπίτι και είχανε τακτοποιήσει τότε το χώρο, -καλοσύνη της η μητέρα μου-, είχε κάνει ένα μικρό Αρχονταρίκι με τα Εικονίσματά μας, με το Καντήλι, με τα κεράκια μας, με τα Άγια Λείψανα και είχαμε ένα μικρό καναπέ που με χωρούσε εμένα. Τον ανοίγαμε και κοιμόμουνα το βράδυ και το πρωί τον μαζεύαμε και στολιζόταν και ήτανε σαν μικρό Αρχονταρίκι, που μπορούσα εγώ να ακούσω κάποιον λογισμό ή κάποιος να με συμβουλευτεί ή να ακούσει μια γνώμη, κάπως κατ’ιδίαν.

 Ήρθαν λοιπόν ένα απόγευμα αυτό το ζευγάρι, τέσσερα άτομα και έφεραν μαζί τους την κυρά Φωτεινιώ. 
Θα ταν εξηντατριό, εξήντα τεσσάρων χρονών. Μια μικρόσωμη γυναίκα αλλά με πολύ φωτεινό πρόσωπο. Και μου λέει: “Πάτερ μου, έμαθα οτι είστε από το Σινά. Και μου συμβαίνει κάτι πολύ σοβαρό και ήρθα να ρωτήσω εσάς γιατί φοβούμαι οτι δεν μπορώ να τα πω στον καθένα αυτά που μου συμβαίνουν». Λέω: “Ευχαρίστως, κυρία Φωτεινή μου. Περάστε».

 Καθίσαμε λοιπόν στο μικρό Αρχονταρίκι και άρχισε να μου διηγείται οτι γεννήθηκε κάπου στη Στερεά Ελλάδα και στα εφτά της χρόνια ορφάνεψε. Έπεσε δυστυχώς σε άπληστους θείους οι οποίοι διαμέλισαν εν μια νυκτι την περιουσία της και την σφετεριστήκανε και την κακομεταχειριζόντουσαν. Αυτή η κακομοίρα, μικρή και ευαίσθητη, προσκολλήθηκε στη γειτόνισά της, την κυρά-παπαδιά η οποία ήταν και αυτή χήρα και είχε τρία κορίτσια. 
Ευτυχώς, η μεγάλη της είχε προλάβει να πάει στην Ακαδημία να γίνει δασκάλα και έτσι βγάζαν τα προς το ζειν. Αλλά επειδή ήταν νοικοκυρές, είχε μάθει η παπαδιά και τα άλλα κορίτσια και μάθαινε και την Φωτεινιώ, να κεντάνε προίκες για τις πλούσιες κοπέλλες, -τότε δεν υπήρχαν οι μηχανές και δεν υπήρχαν τα έτοιμα ενδύματα. Έτσι λοιπόν κεντούσαν τα μονογράμματα στα σεντόνια, στις μαξιλαροθήκες, στις πετσέτες και κάναν άλλα κεντήματα. Και βγάζαν τα προς το ζειν.
Δίπλα με την παπαδιά που καθόταν όλη την μέρα η Φωτεινιώ από τα εφτά της χρόνια, την άκουγε να προσεύχεται. Μα η παπαδιά μέσα στους Ψαλμούς που έλεγε, έλεγε και κάτι: «Φχαριστώ Συ. Φχαριστώ Συ, Κύριε. Ευχαριστώ Συ, Κύριε. Ευχαριστήσωμεν τω Κυρίω.»
 Την άκουγε να το λέει συνέχεια και σαν πεδούλα η κυρά Φωτεινιώ την ρώτησε: “Θειά παπαδιά, γιατί συνέχεια λες ευχαριστώ; Γιατί λες, Ευχαριστώ Συ Κύριε;» Λέει: «Τι να πω άλλο παιδί μου; Μας έδωσε τόσα αγαθά ο Θεός και μας έχει καλά και με την Χάρη του Θεού Τον γνωρίζουμε. Μόνο ευχαριστώ μπορώ να Του πω. Τίποτε άλλο δεν μπορώ να ζητήσω».
Έτσι, η Φωτεινιώ μεγάλωσε και ενστερνίστηκε αυτή την Ευχή. Σαν να μην ήξερε άλλη Ευχή και σαν να μην ήξερε άλλη Προσευχή, ό,τι της συνέβαινε έλεγε: «Ευχαριστώ Συ Κύριε».
Έμεινε μέχρι τα δεκαεφτά της χρόνια να κοιμάται στους θείους της στο σπίτι και το πρωι, πρωι-πρωί να φεύγει και να πηγαίνει στης κυρα-παππαδιάς και να της δίνει και εκείνη ένα χαρτζιλίκι έτσι ώστε να μην χρεώνει τους θείους της για τα δικά της έξοδα.

  Στα δεκαεφτά της χρόνια, πήγε μια εκδρομή σε ένα Μοναστήρι, μαζί με την κυρα-παππαδιά και με την Ενορία, στην Βόρεια Ελλάδα σε ένα γυναικείο Μοναστήρι και πόθησε η κακομοίρα να γίνει Μοναχή. Της άρεσε τόσο πολύ αυτή η ζωή που κατανενυγμένη ζήτησε να γίνει. Όμως έπρεπε να έχει γονείς να την αφήσουν γιατί ήταν ανήλικη. Και έτσι γυρίζοντας βρέθηκε αντιμέτωπη με ένα δυσάρεστο γεγονός οτι οι θείοι της για να την ξεφορτωθούν της είχαν βρει ένα γαμπρό ο οποίος φυσικά δεν θα ήταν και σόι αφού δεν ζήταγε προίκα. Έτσι λοιπόν σε ένα χρόνο, άρον άρον την παντρέψανε. Η κακομοίρα όμως αντιμετώπιζε το πρόβλημα οτι αυτός είχε καφενείο και δυστυχώς μάθαινε να πίνει και ήταν και έπινε και άλλες ουσίες εκεί στο καφενείο και τα πράγματα δυσκόλεψαν.
Γέννησε όμως, του χάρισε τρία παιδιά: ένα αγόρι, τον Φάνη και δύο κορίτσια. Δεν θυμάμαι τα ονόματά τους να σας πω. Αλλά θυμάμαι οτι είχε τρία παιδιά. Και η κακομοίρα προσπαθούσε να τα αναθρέψει με Νουθεσία Κυρίου. Αυτός όμως όποτε γύριζε από το καφενείο μεθυσμένος ή το παιδί το ένα ήταν άρρωστο ή γκρίνιαζε, προσπαθούσε να τα μαλώσει και να τα δείρει και αυτή η κακομοίρα έβαζε τον εαυτό της μπροστά και έτρωγε αυτή το ξύλο. Έτσι εκτός από τις βρισιές που δεχόταν, αυτή έτρωγε και το ξύλο, έτρωγε και κανα παιδάκι ξύλο. Και η κακομοίρα πάντοτε με την Ευχή «Ευχαριστώ Συ Κύριε. Ευχαριστώ Συ Κύριε. Ευχαριστήσομεν τω Κυρίω». Ποτέ δεν παραπονέθηκε.
Στα τέσσερα πέντε χρόνια του γάμου της, επειδή δεν πήγαινε καλά η επιχείρηση του άντρα της, τα ξαδέλφια του του είπανε: «’Ελα σε μας στην Πρωτεύουσα του νομού να βρούμε ένα καφενείο να βάλουμε το βιος μας με το βιος σου να κάνουμε ένα μεγάλο καφενείο». Όντως έτσι έγινε. Βρήκαν και ένα σπιτάκι στην άκρη του χωριού που είχε ένα πηγάδι και μια μικρή στάνη και μπορούσαν να επιβιώσουνε και οι δυο φτωχικά και όντως κάναν το καφενείο μεγαλύτερο αλλά σιγά σιγά ο καφενές έγινε καφετέρια, η καφετέρια έγινε καφέ-μπαρ και σιγά σιγά έγινε νυκτερινό κέντρο... Με πεταλουδίτσες, με διάφορα τυχερά παιγνίδια. Γυρνούσε αργά ο Ανέστης, δεν του άρεσε πια η κυρα-Φωτεινιώ, φώναζε, την έλεγε «μούχλα», την έλεγε «πανούκλα», την έλεγε «χολέρα». Την έβριζε, την ταπείνωνε. Εκείνη πάντοτε με ταπείνωση και πολύ καρτερία έλεγε: «Ευχαριστώ Συ Κύριε. Ευχαριστώ Συ Κύριε»
Δεκαοχτώ χρόνια πέρασε αυτό το μαρτύριο. Δεν την αφήναν να πάει στην

Πόσες σταυρωμένες χούφτες λαχταρούν να λάβουν την Χάρη της Ιερωσύνης...


Image may contain: one or more people and people sitting
-Φίλησε τα χεράκια του παππούλη, Κατερινούλα!
Σηκώνεται στις μύτες των ποδιών της η μικρή για να φθάσει τα χέρια του πριν από λίγο λειτουργούντα ιερέα...Μοσχοβολούσαν....λιβάνι....
-Όχι έτσι αγάπη μου''
-Πώς γιαγιά;ρωτάει η μικρή.
-Να έτσι παιδί μου, και σταυρώνει τα δεξί πάνω στο αριστερό σχηματίζοντας έναν σταυρό οι χούφτες των χεριών της....Να έτσι Κατερινούλα και περιμένουμε για να δεχθούμε την Χάρη που έχουν τα χεράκια του παππούλη, θυμάσαι πριν από λίγο αυτά τα χεράκια μας έδωσαν τον Χριστό μέσα μας''
-Τον Χριστούλη!'συμπλήρωσε η μικρή.
Αποτέλεσμα εικόνας για благословение от священника
Πόσες σταυρωμένες χούφτες λαχταρούν να λάβουν την Χάρη της Ιερωσύνης..... να δεχθούν νοητά τον Χριστό μιας και πριν από λίγο αυτά τα φθαρτά και ρέποντα στην αμαρτία χέρια είχαν τεμαχίσει και προσφέρει τον Άφθαρτο και Ζωοποιό Χριστό μας!
Πόσες λαβωμένες ψυχούλες περιμένουν να σηκώσει ικετευτικά ο παππούλης το χέρι του, να σκορπίσει την ευλογία του Θεού στις ζωές τους...
Εύκολα λησμονάμε και εμείς(οι ιερείς) Ποιον προσφέρουμε....και ο λαός Ποιον δέχεται!!!

Οπαδοί ΑΠΟΕΛ: "Φέρτε τα μάρμαρα πίσω"


Το βράδυ της Τρίτης (26/9) στο πλαίσιο της δεύτερης αγωνιστικής των ομίλων του Champions League το ΑΠΟΕΛ φιλοξένησε την Τότεναμ.
Εκείνο όμως που κάνει το γύρο του κόσμου είναι τα πανό που σήκωσαν οι φίλοι της ομάδας της Κύπρου κατά τη διάρκεια της αναμέτρησης.
Οι οπαδοί του ΑΠΟΕΛ σήκωσαν συνολικά τρία πανό. 

Το πρώτο έγραφε "Η ιστορία δεν μπορεί να κλαπεί",
 το δεύτερο: "Φέρτε τα μάρμαρα πίσω" και ανάμεσα τους υπήρχε ένα τρίτο με απεικόνιση του Παρθενώνα. 
Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό οι φίλαθλοι της Κυπριακής ομάδας θέλησαν να στείλουν ένα μήνυμα για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα στην Ελλάδα.
Μόλις έγιναν αντιληπτά τα τρία πανό οι φίλαθλοι που βρίσκονταν στις υπόλοιπες θύρες του γηπέδου άρχισαν να χειροκροτούν.

Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου 2017

Σαν να είχε πιαστεί από το φουστάνι της Παναγίας.(Μορφές του Αγίου Όρους)

Image may contain: 2 people, people sitting, hat and indoor

Τον πρωτογνώρισα στην είσοδο της μονής Ιβήρων. Ήταν ζηλωτής.Πουλούσε κομποσκοίνια και θυμίαμα.Τον καλούσαν εκεί δύο φορές το χρόνο γιατί ήταν καλλιτέχνης στον στολισμό των κολύβων.
Αφού συζητήσαμε αρκετά,μου ζήτησε τα ονόματα της οικογενείας μου με το πρόσχημα ότι θα τα έδινε σε έναν ιερέα να τα μνημονεύει.

Την επόμενη φορά που τον συνάντησα στο ίδιο μέρος με φώναξε με το όνομα μου και με προσκάλεσε στην Νέα Σκήτη να τον επισκεφθώ όποτε θέλω.Έμενε στο κελί του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου.

Πέρασαν χρόνια δίχως να τον ξαναπετύχω.

Κάποτε ανεβήκαμε στην Αγία Άννα με έναν φίλο,και οδοιπορώντας προς τον Άγιο Παύλο σκέφτηκα να περάσω να τον ιδώ.Το κελί του, σαν την παράγκα του Καραγκιόζη.Έτοιμο να πέσει με τον πρώτο αέρα.
Διώροφο, από κάτω μια αποθήκη με ξύλα.Η ξύλινη πόρτα ανοιχτή.
Προχωρήσαμε μέχρι την αποθήκη,έτοιμοι να τον φωνάξουμε όταν ακούσαμε ικετευτικές κραυγές από πάνω δεξιά.Είπαμε να μην ενοχλήσουμε μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα.
Τότε κατάλαβα ότι ήταν ο γερο Γεράσιμος που προσευχόταν κλαίγοντας ,αναφέροντας ονόματα ανθρώπων.Σαν να είχε πιαστεί από το φουστάνι της Παναγίας.
Όπως ένα μικρό παιδί που ζητάει από τη μαμά του να του κάνει τα χατίρια.
Ανάμεσα στα άλλα άκουσα το όνομα το δικό μου και όλα τα ονόματα της φαμίλιας μου.
Συγκλονίστηκα.
Μετά από πολλή ώρα τα πράγματα ησύχασαν.
Φώναξα το όνομα του.
Ανεβήκαμε τις σκάλες,μας αγκάλιασε,και το πρώτο πράγμα που ρώτησε ήταν.
-Τώρα ήρθατε;
-Ναι γέροντα.
Α γιατί αν δεν ήρθατε τώρα, εγώ έκανα κάτι παλαβά.

Αργότερα δέχτηκε ως υποτακτικό έναν ηλικιωμένο δάσκαλο από την Ξάνθη τον Βασίλειο που μετονομάστηκε σε Γρηγόριος.
-Μια ζωή παρακαλούσα τον Θεό να μου στείλει υποτακτικό,και εκείνος μου έστειλε αυτόν τον μπακαλιάρο, έλεγε και ο Γρηγόριος υπομειδιούσε.
Πρώτος έφυγε από τη ζωή ο Γρηγόριος και κατόπιν ο Γερο Γεράσιμος.
Αιωνία τους η μνήμη.
(Στην φωτογραφία ,αριστερά ο γέροντας και δεξιά ο υποτακτικός)

Εάν είμασταν απλοί σαν τα παιδιά...


Εάν είμασταν απλοί σαν τα παιδιά, ο Κύριος θα έδειχνε σε εμάς τον Παράδεισο, θα εβλέπαμεν Αυτόν εν τη δόξῃ των Χερουβείμ και των Σεραφείμ και πασών των Επουρανίων Δυνάμεων και των Αγίων. Αλλά δεν είμαστε ταπεινοί και γι' αυτό βασανίζουμε και τους εαυτούς μας και τους άλλους...

Άγιος Σιλουανός Αθωνίτης

Λείψανο της μαρτυρικής Αγίας Βασίλισσας Κετεβάν από την Ινδία στην Γεωργία

Photo: patriarchate.ge
Λείψανο της Αγίας Κετεβάν έφτασε στις 23Σεπτεμβρίου 2017,από την Ινδία στην Γεωργία,αφού η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμάει την μνήμη της στις 26(13)Σεπτεμβρίου.Η υποδοχή του λειψάνου έγινε από τον Πατριάρχη Γεωργίας στον Καθεδρικό Ναό της Αγ.Τριάδος στην Τυφλίδα.Από εκεί θα μεταφερθεί στον Καθεδρικό Ναό του Κακχέτι και σε πολλές πόλεις της Γεωργίας.
Photo: patriarchate.ge
Η Βασίλισσα Ketevan που εκτελέστηκε επειδή αρνήθηκε να γίνει μέλος στο χαρέμι ενός πανίσχυρου πέρση βασιλιά.
Ωστόσο, μέχρι τώρα κανείς δεν γνώριζε πού βρίσκονταν τα λείψανα της βασίλισσας, πέρα από διάφορές δοξασίες που δεν είχαν επιβεβαιωθεί.
Το 2004, ο Niraj Rai μαζί με συναδέλφους τους προχώρησαν σε ανασκαφές στην περιοχή που πιστεύονταν ότι βρίσκονταν τα λείψανα. Βρήκαν ένα σπασμένο οστό χεριού, δύο ακόμη οστά, καθώς και κομμάτια μαύρων κουτιών.
Οι ερευνητές πραγματοποίησαν ειδικές εξετάσεις DNA, τα αποτελέσματα της οποίας δεν έδειχναν να ταιριάζουν με το DNA ανθρώπων της ινδικής χερσονήσου. Αντίθετα, ήταν κοινά με Γεωργιανούς. Το DNA των άλλων δύο οστών «ταίριαξε» με Ινδών.
Έτσι, επιβεβαιώθηκε ο θρύλος που ήθελε δύο πιστούς μοναχούς της βασίλισσας να μεταφέρουν έκτος της χώρας τα λείψανά της και να τα θάβουν στη μονή του Αγ. Αυγουστίνου στην Γκόα της Ινδίας.
Τα ευρήματα δημοσιεύτηκαν στο επιστημονικό περιοδικό Mitochondrion, στο τεύχος Ιανουαρίου.

Η Αγία Κετεβάν έζησε στην Γεωργία στα τέλη του 16ου αιώνα και στις αρχές του 17ου αιώνα.
Ήταν κόρη βασιλιά γαλουχημένη με την ορθόδοξη πίστη. Όταν έφτασε σε ηλικία γάμου έλαβε ως σύζυγό της τον γιο του βασιλιά της Καχέτης Αλεξάνδρου Β΄ (1577-1605), τον Δαϋίδ. Ο Δαβίδ όμως πέθανε το 1601 αφήνοντας πίσω του έναν γιο τον Τεϊμουράζ.
Ο αδελφός του Δαϋίδ ο Κωνσταντίνος ο οποίος είχε γίνει μωαμεθανός όταν πιάστηκε αιχμάλωτος των περσών, είχε σκοτώσει τον αδερφό του και τον πατέρα του παίρνοντας τα ηνία της βασιλείας της Καχέτης. Όμως δεν του έφτανε αυτό και θέλησε να παντρευτεί την Κετεβάν, χήρα του Δαϋίδ για να βασιλεύσουν μαζί στην χώρα.

Η Κετεβάν όμως αρνήθηκε, διότι είχε πάρει ήδη την απόφαση να αφιερώσει το υπόλοιπο της ζωής της στον ουράνιο Νυμφίο. Ακολούθησε μάχη στην οποία ο στρατός της ευλαβούς βασίλισσας σκότωσε τον Κωνσταντίνο και σε λίγο ο Τεϊμουράζ  στέφθηκε επίσημα βασιλέας της Καχέτης.

Την εποχή όμως εκείνη οι Πέρσες έκαναν εκστρατείες προσπαθώντας να διευρύνουν τα σύνορά τους και να επιβάλουν τον Μωαμεθανισμό. Το 1614 ο σάχης Αμπάς κίνησε εναντίον της Γεωργίας. Η βασίλισσα Κετεβάν μετέβη τότε στην περσική αυλή για να παρακαλέσει τον σάχη να μην καταστρέψει την πατρίδα της. Ο πονηρός σάχης όμως προσκάλεσε και τον Τεϊμουράζ, αλλά εκείνος υποψιαζόμενος τα κίνητρα του σάχη αρνήθηκε να πάει.
Αποτέλεσμα εικόνας για КЕТЕВАНЬ КАХЕТИНСКАЯ, ЦАРИЦА, ВМЦ.
Ο Αμπάς χωρίς να χάσει χρόνο φυλάκισε την Κετεβάν και την συνοδεία της και εισέβαλε στην Γεωργία κατασφάζοντας τεράστιους πληθυσμούς, ατιμάζοντας γυναίκες και βεβηλώνοντας εκκλησίες.

Στη συνέχεια ζήτησε από την Κετεβάν να αρνηθεί τον χριστιανισμό προτείνοντάς της να την κάνει γυναίκα του. η ευσεβής όμως βασίλισσα αρνήθηκε την πρότασή του και αμέσως άρχισε να προετοιμάζεται για το μαρτύριο με αυστηρή νηστεία και ολονύκτια προσευχή.
Η στιγμή του μαρτυρίου της έφτασε. Την οδήγησαν στην πλατεία, άναψαν φωτιά μέσα στην οποία πυράκτωσαν σιδερένιες τσιμπίδες. Έπειτα γύμνωσαν την Αγία, την κρέμασαν σε ένα δέντρο και με τις πυρακτωμένες τσιμπίδες της έκοψαν τους μαστούς, άδειασαν πάνω της πυρακτωμένα κάρβουνα και κατάκαιγαν ταυτόχρονα κάθε μέλος του σώματός της. Τέλος την στραγγάλισαν. Μαρτύρησε  στις 13 Σεπτεμβρίου 1624 στην πόλη Σιράζ.Σύντομα η Ορθόδοξη Εκκλησία της Γεωργίας την ανακήρυξε μάρτυρα.

Ο ναός του Αγ.Αυγουστίνου στην Γκόα της Ινδίας εδώ